off

mutsuzum. bir turlu tam olarak cozemedigim bir tatminsizlik var. huzursuzluk. ne eksik, ne yapmam lazim bilemiyorum. atlattigimi sandigim takintilar, kucuk endiseler geri geliveriyor bazen. o zaman hic ilerleyememis, bos yere kendi etrafimda donmusum gibi hissediyorum.

son zamanlarda biri bana nasilsin, ne var ne yok diye sorunca verecek cevap bulamiyorum mesela. cunku yeni birsey yok hayatimda. son konustugumuzdan beri degisen hic. bir. sey. yok. oyle degil tabi, oyle olmamasi lazim. tezimi bir turlu bitiremiyorum. cok utaniyorum kendimden, inanamiyorum. oturup da yazamiyorum bir turlu. ne kadar cok failledigimi anlayacaklar, ne kadar geride oldugumu farkedecekler diye kimseye de soyleyemiyorum tam olarak ne yaptigimi. of ne kadar fena. ama guzel seyler de oluyor tabi.

mesela amerika'daki baskanlik secimlerini cok yakindan takip ettim bu sefer. butun munazaralari izledim, her gun obama'yla ilgili birseyler okudum gazetelerden, herkes gibi ben de sarah palin'e sastim sastim sastim, SNL'de dalga gecilmesine guldum. Tina Fey'e hayran oldum. 30 rock'u bayilarak izledim. Daha bir bayilarak The Wire'in ilk dort sezonunu izledim. (Ne kadar guzel, izlemesi keyifli, derin ve saglam hikayesi olan bir dizi oldugunu burada anlatamam, oturup izlemeniz lazim.) 5. sezonunu izlemedim henuz, tezimi bitirince oturup izleyecem.

gecen haftasonu uzun bir sureden sonra ilk defa new york'a gittim. iyi geldi tabii ki. ben cok seviyorum new york'ta olmayi. kendimi cok rahat, cok hakim hissediyorum. cuma aksami cadilar bayramiydi. sokaklar turlu turlu kostum giymis insanlarla doluydu. bayram gunu istiklal'de yurumek gibi birseydi christopher streetde yurumek. cumartesi gunu amrit'le bir bira festivaline gittik. yaklasik 60 tane biranin tadina baktik. ne lezzetli biralar var! unibrou biralarini cok begendim. biraz pahali diger bira markalarina gore ama icmesi cok keyifli.

bir tower trip icin maine'e gittim 2 aksamligina bir de. sonbaharda buralar cook guzel oluyor, maine de muthisti. irmagin kiyisinda bir evde kaldik, bir aksam suyun kenarinda ates yaktik (ama kimse gitar calmadi).

bir de sonunda araba kullanmayi ogreniyorum! permitimi 1 ay once falan aldim. simdi de 1-2 arkadasin arabasini kullaniyorum ara ara. hala cok geriliyorum kullanirken ama giderek daha cok alisiyorum. bir de arabam olunca istedigim zaman cikip istedigim yere gidebilecegim fikri cok garip geliyor bana. butun planlarini otobus saatlerine ya da diger insanlara gore yapan biri icin ne ozgurluk!

2-3 haftadir odami hic toparlamiyorum, bir de havalar sogudu, kisliklara gecmek lazim. saat simdi 12, ama bu isi bitirmeden yatarsam bir daha ne zaman zaman ayirip yaparim bilmiyorum. sonra da dus alip, kitabimi okuyup uyurum.

of evet, tezim konusunda cok tembel ve sorumsuz davrandigim icin sanirim bu huzursuzluk. su son yazdigim cumle bile bana keyif vermedi.

nostalgia

another entry meant for facebook but then put here because it feels more personal. also the first piece of personal writing that is on this blog:

i suppose all the recent notes i've read about how people feel are somewhat responsible for putting me in this mood. melancholy and nostalgic. wistful.

on a hot summer afternoon, i got home with nothing much to do. watch an episode of six feet under, finish that dick francis book...

i went through the write-ups from senior year in high school, as i tend to do when i feel a little lost. to go back to the last time when i felt centred and sure of life? i read all the goodbye wishes and marveled at how some things change so much and so unexpectedly, and how some other things remain surprisingly the same. all the love in those messages was genuine and is probably all still there. the messages were full of hope, for the recipient, for me. full of a bright future and big smiles. but we had oh so little faith in us, in our friendships, in our not letting go of each other. each message was a goodbye of sorts. an account of times shared, with the total summed up at the end.

instead of elevation and reassurance, i was left with a feeling of yearning. it felt a little as though i had to leave the authors of those messages, typos and all, behind over again. leave and never look back. at least try. some people you take with you. some others drift off along the way. is leaving better than being left behind? how many times can you leave, before you run out of places to go, the will to pack up, the strength to start anew with a smile on your face? how far can you go before you find yourself where you started?

so many mixed feelings. one thought leads to another without any pattern. things to figure out, big and small, old and new. life is frustrating with them, but would be so boring without them, no?

"oyle uzak ki yerim...

..uzaklari asiyor. Butun ozlediklerim benden ayri yasiyor." Bu sarkiyi dinliyorum simdi. Neyse, daha fazla birsey soylemek istemiyorum.

Hayat cok ayni, yeni birseyler olmadi Ingiltere'den geldigimden beri. Isten bahsetmek istemiyorum, cok bunaliyorum. Tezimden bahsettigimde de konusacagima uzerinde calissam ya diyorum, yine bunaliyorum.

Hava cok kotu burada. Hep yagmurlu, hep kapali. Serin de degil, sicak da degil. Evde oturmaktan baska yapacak birsey yok. Hep griydi bugun, hep kapali. Sabahtan beri odamdaki isik acik. Basak'la disari ciktik, islanmasak da nemlenip geldik.

Dun 4 temmuzdu. Yani burada bagimsizlik gunu. Havai fisek patlatmak bu ulkede yasak, sadece 4 temmuzda izin veriliyor. O yuzden de havai fisekleri izlemek buyuk bir olay. Biz de dun gittik, izledik. Hayalkirikligina ugradik acikcasi. Ben Istanbul'dayken bazen balkondan rastgele gordugum havai fisekler bile bunlardan daha etkileyici. Sekil bile yapmamislardi, o kadar yani.

Sarkinin baska sozlerini de yazayim bari:

öyle uzak ki yerim
uzakları aşıyor
bütün özlediklerim
benden ayrı yaşıyor

ya her şeyim ya hiçim
sorma dünyam ne biçim
bir kördüğüm ki içim
çözdükçe dolaşıyor

in reverse chronological order

As I was making my way back to Amherst today, I was writing this entry in my head. For some reason - maybe because I was coming back from England - it came out in English. I was going to post this on facebook, but, strangely enough, this feels more personal.

I was in England for 5 days. (photos here) It feels as though I was gone for much much longer though. I went to a foreign country on my own, not meeting up with anyone at the airport, not really meeting up with anyone until Duran came home on Friday actually, for the very first time. I've been saying how I should travel alone and see what that's like and this was my chance. First, I made my way from the airport in London to Bristol. While you're in an airport, it doesn't feel like you're in a different country, they are all pretty much the same and it's hard to get lost. On the way out of the airport, on the bus, everything seemed a little fascinating, worth looking at, worth wondering about. I was really tired though, so I slept for most of the way. I also discovered that my phone doesn't work at all outside of the US and it can't even keep up the time when it's turned off. Bristol is a small but nice city. There is a good bus system and bike paths. I went to the city centre, the area called Clifton where there is a university and also a famous suspension bridge which I did not get to see. I had a great time walking around, looking at stores, getting something to eat and figuring out where the bus stops were.

On Thursday, I had my interview. It definitely didn't go bad, but I can't figure out if there was anything that indicated that it went really well, either. I really like the people and I already knew that I like the company, so there's a good chance that it will work out in the end.

After the interview, I went to London and found Duran's apartment all by myself (!). He'd left his keys with the porter, so I found him and let myself in. Then I went out, bought a map of London and made my way to the British Museum. Which wasn't very hard because Duran lives a block away from it. Literally! He must have the most central apartment that I've ever seen in my life. After that, I went to the National Portrait Gallery. There were some amazing portraits there. I would have stayed longer but I was feeling tired and hungry so I went back to Duran's apartment. In the evening, we met up with some of his friends and went to play bowling. This is always so much fun to me.Before that, he gave me a very fast tour of the area where he lives. We walked around LSE buildings, Covent Gardens and a bunch of other places that I can't remember right now. That evening made me realize that I've become very American though. I was expecting to get dinner at around 7 the latest! We ended up sitting down to dinner around 9:30 and the whole affair must have lasted close to 2 hours. We ate at this really nice Moroccan restaurant where you can also get hookahs. Onur joined us there and we went back to Duran's apartment.

Saturday, we went to visit Mrs. Watson in her village, Sandridge. We had a great time. We caught up and of course reminisced about the old days. I was feeling kind of sick in the evening so we stayed at home and I tried my hand at guitar hero. I suck, of course, but I can see how it can be very addictive.

And now, I'm back in Amherst, exhausted and still a little sick. It feels good to be back though. Also, I can't wait to go back to London and do all the touristy things that I didn't get to do this time.

Sen gittiginden beri benden.

Ben

gittigimden beri…

icim

biraz islak. Biraz usuyor

icim.

Sogugun icinde aciyor benim kalbim.

Kalbim uzun zamandir olmadigi kadar

yalniz.

Kirik,

soguk.

Kalbim – benim icim yani, aklimla beraber –

mutlu olmayi hatirlamak bile istemiyor.

Ne senin mutlulugunu, ne de

baska turlusunu.

Kalbim

oturup beklemek istiyor. Onu biraktigin,

ona en son sarildigin

kosede beklemek.

Soguk,

islak

kirik,

beklemek istiyor.

Senin isikli bakislarinla

isinmak istiyor

kalbim

benim.

birhan keskin

bu sairi yeni kesfettim. o kadar guzel, o kadar benim de icimden gecenleri anlatarak yaziyor ki, okumaya doyamiyorum.. bu da onun bir siiri:

ız
acıyla geçtiğim yoldan geçiyorsun
izlerime rastlıyorsun, bıraktıklarıma,
orada o yolda çekmiştim ruhumu patlatan fitili
benden savrulan parçalar kurusa da,
izleri var hala yolun kenarında.

izini sür yolun, acının ormanı büyütür insanı
vakit geniştir, ufuk sandığından daha yakın
acıyla geçtiğim yoldan geçiyorsun,
ustası olacaksın içine gerdiğin tellerin
hangi sızıyla titrer içinde, hangi sesle
büyük bir aşk, hangi sesle ölür, bileceksin.

ne zamandı bilmiyorum. yaşadıklarından sana
kalan tortu, seni olduğun yere çakan, olduğun
yerde fırtına koparan korku. kendi sarmalında
döndün, döndün, sanma ki daha dönmeyeceksin
kalsan da bir yer için, aslında hep gidiyorsun.

şimdi, acının ormanından geçiyorsun
her şey bir daha kanasa da
ne geçtiğin yola ne sana dokunabilirim ben
geç meleğim, senin de şarkıarın olsun
içindeki telleri titreten.

son 2 ayin ozeti

neredeyse 2 aydir yazmiyorum buraya. sinsi sinsi baskalarinin yazdiklarini okur oldum artik sadece. baktim ama dilek bile yazmis, utandim kendimden adeta. :)

biraz kafam karisik bu aralar. tezimi yazmaya basladim, bir yandan da is ariyorum. bir de is arayinca yer degistirme, tasinma, hangi ulkede yasasam kaygisi da var. burada sevdigim ve uzaklasmak istemedigim cok insan var. east coast'ta bir is bulmak cok guzel olur. bugun turkiye'deki bir sirketten aradilar. yani aslinda uluslararasi bir sirket ama ben turkiye ofisine yazmistim, onlar da benimle gorusmek istiyorlarmis. ama ben turkiye'ye gitmeyi dusunmedigim icin bu tatilde, kanada'da bulusalim dediler, o da vancouver'da ama. sirin'le haritadan baktik, oldukca uzakmis. onumuzdeki hafta falan gitmemi istiyorlar. nasil olacak bilmiyorum. turkiye'dekinin aksine tabii, turkiye'de olma istegim oldukca az bu aralar.

tezime gelince de, ilk basta yogun bir verimlilik donemi gecirdim ama simdi hic birsey yapmiyormusum gibi geliyor. belki de bunu yine yogun verimlilikten once gelen sancili bir on hazirlik olarak gormem lazim. okuduklarim, dusunduklerim falan birikecek, birikecek ve birden oturup yazmaya baslayinca buyuk bir is cikmis olacak.

mart ayi oldukca gezme doluydu. spring break vardi, basak'la los angeles'a gittik. fotograflarini yakinda koyacam. gezdik gezdik. manhattan beach, venice, santa monica'yi gezdik. sonra emre ve serkan'la universal studios'a gittik. los angeles gibi bir sehirde toplu tasima araclariyla gezdik. LACMA'ya gittik bir de. ben modern sanati cok seviyorum, bunu tekrar anladim. birsuru sey gorduk. Matisse vardi, Picasso vardi, Dali de vardi sanirim. Ama beni en cok heyecanlandiran iki tane de Magritte olmasiydi. This is not a pipe resmi oradaydi, bir de simdi hatirlayamadigim bir tane daha. Ben Magritte'in resimlerini cok seviyorum. Ha bir de Warhol vardi, onlari da cok sevdim.

Sonra iki kere New York'a gittim. New York'u daha da cok sevdim bu gittigimde. Bir aksam bir turk restoranina gittik, ali baba. hersey cok guzeldi, yemekler olsun, ortam olsun, adeta Turkiye'de bir restoranda gibiydik. raki ictim, bir de pastirmali pide yedim.

bu haftasonu da buradaydim. labden arkadaslarimla bir muzik festivaline gittik burada. cikan gruplarin cogu vasatti ama dinledigimiz son iki grup cok basariliydi. birinin adini hatirlayamiyorum, ama digerinin adi alchemystics. 1-2 bira da icmistim, dans ettim, cok eglendim.

sonra Sirin'in (bu inanctan sirin) tavsiyesi uzerine Mad Men'i izlemeye basladim. Guzel bir dizi, ama sevinerek soyluyorum ki kendimi kaptirip bir oturusta 3-4 bolum izlemiyorum. Gunde en fazla 1 bolum izliyorum, onu da her gun degil.

burada da (bile) havalar duzelmeye basladi. henuz agaclar cicek acmadi ama ilk defa gecen hafta mine'yle bulusmaya giderken yazlik ayakkabi ve etek giydim. donuste biraz usuyordum ama yine de 1-2 saat olsa bile havanin tadini cikardim. bir oglen de sirin'le disarida oglen yemegi yedik, kucuk goletin onunde. sonra uzandik guneste. bugun de hava oldukca guzeldi.

kimseye mail falan da yazmaz oldum, turkiye'dekilerden cok koptum gibi geliyor. tugba ve mert'le ozellikle konusmayinca eksik hissediyorum biraz kendimi.

kafami biraz dagitacak birseylere ihtiyacim var. surekli dusundugum seyleri bir sureligine unutmak, kafami bosaltmak istiyorum, yoksa hic bir konuda verimli olamayacam gibi geliyor. ne yapsam arkadaslar? gezmek de cok ise yaramiyor gibi. aslinda ekim'in yanina gitsem biraz kendimi toparlarim sanirim.

snowed in

bu biraz isyan yazisi olacakti aslinda. yani, tuslara basarak, yazarak ne kadar isyan edilirse o kadar. isyan etmeyi sevmiyorum pek ben. anlamsiz, verimsiz gibi geliyor. cunku isyan etmek istedigim seyler genellikle benim degistirmem, yapmam gereken seyler.

bu sefer bu kadar kucuk, dag basinda, kar yaginca iptal olan bir yerde yasadigima isyan edecektim. ama dedigim gibi, ne degistirecek ki bu? benden baska kimse buraya gel de otur demedi ne de olsa.

sabahtan beri deli gibi kar yagiyor, hic durmadan. evimizin onunden gecen yol artik secilmiyor, biraz once bir araba kaydi zaten. pencerenin onunden izlemesi guzel. sabah zaten ilkokul cocugu gibi uyanir uyanmaz internetten baktim, okul acik mi yoksa kapatmislar mi diye. 12de kapanacakmis, ben de o zaman hic gitmeyeyim en iyisi dedim.

butun gun evin icinde olunca da cok ama cok bunaliyorum. oyle boyle degil. istanbul'da olsam, ya dilek'i, ya juli'yi, ya da volkan, zehra falan birilerini bulmus, bir planlar yapmistim simdiye kadar. bu aksam olmasa bile, 1-2 gun icinde eglenebilecegimi dusunup rahatlardim biraz.

zaten bu aralar hep boyleyim. bir cok mutlu oluyorum, cok egleniyorum. ondan sonra birden moralim bozuluveriyor, bunaliyorum.

yarin aksam misafir gelecek bize, aslinda heyecanliyim o konuda. yemek yapacaz, emre de tatli getirecek :) ama o bile kesmiyor beni simdi. ki cok severim boyle yemekli ickili organizasyonlari.

bir de soyle bir sorun var tabi, buzdolabi bombos. evde yiyecek hic birsey yok. ne kahvaltilik, ne sebze, ne pirinc. hic. 2-3 dilim pizza var dun aksamdan kalma. o kadar. kar yagdigi icin alisverise de gidemedik zaten.

dun dunya ruzgar enerjisi toplulugunun yayinladigi bir raporu yolladi hocam bize. ruzgar enerjisi toplam kullanilan enerjinin %1'ini sagliyormus. aslinda kucuk bir oran gibi gorunebilir, ama gitgide artan bir miktar bu. Bir de cok sevindigim ve sasirdigim haber, Turkiye 2007 yilinda en cok buyume gosteren ulke olmus ruzgar enerjisi konusunda. kapasitesi %220 artmis ve su anda ruzgardan elektrik uretme konusunda dunyada 21. sirada. turkiye'ye donunce yani, is bulmam o kadar da zor olmayacak diye umuyorum ve yaptigimin bir onemi olacak.

don't look down!

cizgifilmlerde hani karakter asagi bakmadigi surece boslukta yuruyebilir, dusmez ya. tom ve jerry ya da o colde gecen cizgifilmde oldugu gibi. ben de hayat konusunda oyle hissediyorum kendimi yer yer. eger dusunmezsem cok fazla, neredeyim ben, neler oluyor falan diye, gayet mutlu, hatta tam da amerikalilarin dedigi gibi happy-go-lucky, yasayabiliyorum. ama asagiya baktigim an, dusmeye basliyorum ben de. afalliyorum, yaptiklarima, yapmadiklarima anlam veremiyorum.

bir de simdi kardes turkuler dinledim, evvelim sen oldun. tam ders calismaya baslayacakken dinlenecek bir sarki degil pek. huzunlendim, icim acidi.

2 hafta once DC'ye gittim, ekim, eren ve feryaz'la. cok guzel bir haftasonu oldu. gezdik, gulduk, eglendik. dc'yi cok sevdim. bir de bu aralar yasanacak yerler ariyorum ya, gozume kestirdim, orada bir is bulsam, 1 yil en azindan yasarim gibi geliyor. tabi bunda dilek ve tugba'nin da orada olmasinin hiic etkisi yok :)

spring break'te londra'ya gitmeyi cok istiyordum, hem de sirin de gidecek, onunla beraber gidecektik, gozumu karartip oradan hollanda'ya bile gecmeyi dusunuyordum ama buna param yok ne yazik ki. belki, turkiye'ye gidersem bu yaz, oraya giderim once. ben ne zaman gezebilecem, simdi degilse, onu da bilmiyorum acikcasi.

simdi dilek emre ve basak'la Los Angeles'a gitme plani var. O biraz daha hesapli olacak. Acaba hava denize girecek kadar sicak olur mu orada?

bu tatil de boyle gecti

sayfam cok bos geldi biraz once, renksiz daha dogrusu. degisiklik yapmaya hic hevesim yok ama.

tatile geldigimden beri hic birseye hevesim yok aslinda. bana bu tatilde oldukca, normalden fazla tembelmisim gibi geliyor, ama gecmisle karsilastirmak zor. acaba her tatilde boyle mi oluyor? guya tezime baslayacaktim, is basvurusu yapacaktim. olmadi oyle seyler. hatta babamin vaad ettigi almanya gezisi de vardi, o da yalan oldu tabi. daha dogru duzgun alisveris bile yapamadim. ama bunu dilek'le yakin zamanda telafi etmeyi umuyorum.

bu sefer cok boluk porcuk bir tatil geciriyorum gibi geliyor. 3 haftaya yakin bir zamandir buradayim, ama bir devamlilik hissi yok hic. sanki hic disari cikmadim, gezmedim gibi geliyor. kimseyi de gormedim gibi. oysa gecen kistan daha cok insan gordum sanirim. inanc dernek toplantisi oldu, sirf orada gordugum insanlari saysak bile yeter aslinda. :)

ben bunun en buyuk nedenini biliyorum ama, dilek de amerika'daydi, buraya tatile geldi de ondan. aciklayayim. dilek burada yasarken, gelince onu ariyordum, ve gezme planlarimi onunla yapiyordum hep. o da zaten burada yasadigi icin, rahat rahat benim bir cok planima uyabiliyordu. gunduz gezmeler, aksam cikmalar. oh. ama bu sefer onun da bir programi var tabi. oyle olunca da gonlumuzce gezemedik.

guzel bir sekilde yurtdisinda olanlarimizin cogunun tatilleri biraz cakisti, ben de serkan'i ve tugba gurcanlar'i gormus oldum. hatta alper'i bile yarim saatligine olsa bile gordum. sonra tugbacim geldi, onunla da iki aksam gorustuk, meral de geldi. super oldu aslinda.

yine soylemek lazim ki, kardesimle de artik rahat rahat gezebiliyorum. bu cok guzel birsey. volkan ben ve tugbayla beraber taksime gelip icti bile bu sefer.

bir de, artik her tatilde basima gelen, "of burada yasasam ne guzel olurdu" hissini yasiyorum yine. artik buyutuyorum isi yavas yavas ama. gittigim arkadaslarimin evlerine dikkatle bakiyorum, acaba kiralar ne kadardir diye dusunuyorum, ve soruyorum yer yer. burada yasasam ev arkadasim olur mu, annemlere ne kadar yakin otursam iyidir falan gibi seyler geciyor aklimdan. ama cok laylaylom hayaller bunlar, cunku hic nerede calisirim, nereden para kazanirim gibi seyleri dusunmuyorum.

bu da aklimi kurcalayan en buyuk konu bu aralar. nerede yasamali? amerika'da en azindan 1 yil calisma hakkim var, bunu kullanmak guzel olur. ote yandan avrupa'da cok daha iyi is imkanlari var, ve hic yasamadigim bir yer. bence cok guzel bir deneyim olur avrupa'da yasamak. mesela ispanya. ya da almanya, veya ingiltere. sonra turkiye'ye donmek var tabi. hala 3-5 sonra otede olan bir plan. hep belli bir sure sonra donecem diyorum, plan da otelenip duruyor.

neye gore yapilmali bu secim? acaba bir merkezi, koku oldugunu hisseden insanlar var mi? kendilerini ilistirebilecekleri bir yer, bir nokta, bir insan, ya da insanlar olan? benim icin yok boyle bir sey. boyle birsey ariyorum bu aralar. arkadaslarimin yasadigi yer mi? sevgilimin (olsaydi yani, ve isteseydim bunu gercekten) oldugu yer mi? caner'in hep dedigi quarter life crisis bu olsa gerek. mert'e kalsa mesela, ankara'ya yerlesmekte gec bile kaldim. anneannemse orada kalmami, turkiye'nin beni firsatlar acisindan tatmin edemeyecegi gorusunde. arkadaslarimin bir kismi ispanya'ya git diyorlar, ki biz de seni ziyaret edebilelim. ve, ben daha hic ama hic is aramadim. pof. neyse, kendimi taniyorsam, bu kadar endiselenmenin sonunda aksiyon var, basvurular yakindir.

son olarak, ucuncuye falan mert'in sayfasindaki "savasa gitme oglum" baslikli yaziyi okudum, tuylerim diken diken oldu yine. ne guzel bir yazi, ne guzel seyler soylenmis. herkes okusun bence.